آن ماه همی‌تابد بر چرخ و زمین یا نی؟ خود نیست به جز آن مه، این هست چنین یا نی؟ در هر ره و هر بیشه، در لشکر اندیشه هر چستی و هر سستی، آید ز کمین یا نی؟ آن رسته ز خویش خود، دیده پس و پیش خود ایمن بود و فارغ، از روز پسین یا نی؟ در هر قدمی دامی، چون شکر و بادامی زین دام امان یابد جز جان امین یا نی؟ گر باغ یقین خواهی، پس رخت منه بر ظن ظن ارچه بود عالی، باشد چو یقین یا نی؟ مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۶۰۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/5231