هر که عبرت حاصل از اوضاع دنیا کرد و رفت یوسف خود را درین بازار پیدا کرد و رفت توده خاکستر گردون مقام عیش نیست همچو صبح آیینه را باید مصفا کرد و رفت در قفس برگ اقامت ساختن بی حاصل است شهپر پرواز می باید مهیا کرد و رفت در جهان رنگ و بو ماندن نه از روشندلی است یک نظر شبنم گلستان را تماشا کرد و رفت در محیط آفرینش از حبابی کم مباش کز نظر وا کردنی دل را به دریا کرد و رفت در شکست آرزو زنهار کوتاهی مکن تا توانی خاروخس در چشم دنیا کرد رفت فقر گنج سر به مهر حق، جهان ویرانه است احتیاج خود نمی باید هویدا کرد و رفت هر که دل از دست داد و عشوه دنیا خرید یوسف خود را به سیم قلب سودا کرد و رفت هر که چون طفلان به فکر خانه آرایی فتاد محضر غفلت به دست خویش انشا کرد و رفت از کشاکش مرغ روح خویش را آزاد کرد هر که زنار علایق ازمیان وا کرد و رفت هر که نم بیرون نداد از بخل چون موج سراب جلوه خشکی درین دامان صحرا کرد و رفت روزگار آن سبکرو خوش که مانند شرار روزنی زین خانه تاریک پیدا کرد و رفت هر که چون موج سراب آمد به این وحشت سرا صائب از طول امل طوماری انشا کرد و رفت صائب تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۳۷۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/53570