چون عشق کند شکرفشانی در جلوه شود مه نهانی بینی که شکر کران ندارد خوش می‌خوری و‌ همی‌رسانی می‌غلط به هر طرف که غلطی بر سبزهٔ سبز بوستانی گر زان که کله نهی، وگر نی شاهنشه جمله خسروانی آن را بینی که من نگویم زیرا که بگویمت، بدانی چون چشم تو وا کنند ناگه بر شهر عظیم آن جهانی مانندهٔ طفل نوبزاده خیره نگری و خیره مانی تا چشم بران جهان نشیند چاره نبود ازین نشانی بگریز به نور شمس تبریز تا کشف شود همه معانی مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۷۵۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/5379