ز عقل و هوش به تنگ آمدم ایاغ کجاست؟ در آتشم ز پر و بال خود، چراغ کجاست؟ گرفته هوش گریبان من، پیاله چه شد؟ خرد به فرق سرم پافشرده، داغ کجاست؟ ز ابر روغن بادام اگر به خاک چکد دماغ سوخته را ذوق سیر باغ کجاست خضر پیاله کشان را به آب می راند ز شیشه پرس که سر چشمه ایاغ کجاست مجو ز آتش، صائب قرارگاه سپند به روی خاک بگو گوشه فراغ کجاست صائب تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۶۵۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/53849