عنان دل ز من آن دلربا گرفت و گذاشت چو دلپذیر نبودش چرا گرفت و گذاشت عیار موجه بیتاب ما ز دریا پرس که بارها سر زنجیر ما گرفت و گذاشت فریب چشم پریشان نگاه او مخورید که در دو روز هزار آشنا گرفت و گذاشت ز انفعال مرا روی بازگشتن نیست خوشا کسی که طریق خطا گرفت و گذاشت ز گل مدار امید وفا که دست ازوست که رنگ عاریتی از حنا گرفت و گذاشت قدم ز ناف غزالان به کام شیر نهاد سبکروی که طریق رضا گرفت و گذاشت عنان من گل بی دست و پا کجا گیرد؟ که خار دامن من بارها گرفت و گذاشت ز سختی دل سنگین خویش در عجبم که همچو موم بی نقشها گرفت و گذاشت نبود جوهر مردانگی زلیخا را وگرنه دامن یوسف چرا گرفت و گذاشت؟ به درد من نتوان برد ره که دست مسیح هزار مرتبه نبض مرا گرفت و گذاشت مشو مقید موج سراب این عالم که خضر دامن آب بقا گرفت و گذاشت ز پشت دست ندامت همیشه رزق خورد کسی که دامن اهل صفا گرفت و گذاشت مجو ز چرخ مروت که این سیاه درون ز دست کور مکرر عصا گرفت و گذاشت ز نقش روی به نقاش کن که هر کف خاک هزار بار فزون نقش گرفت و گذاشت مرا ازان سنگ کو شکر و شکوه هر دو بجاست که استخوان مرا از هما گرفت و گذاشت ز نقد داغ اثر در جهان نهشت دلم ز بس که بر سر هم چون گدا گرفت و گذاشت جهان سفله چو فرزند بی خطا صائب مرا ز چرخ به دست دعا گرفت و گذاشت صائب تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۸۲۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/54023