نی، تو شکلی دگری، سنگ نباشی تو، زری سنگ هم بوی برد نیز که زیبا گهری دل نهادم که به همسایگی‌ات خانه کنم که بسی نادر و سبز و تر و عالی شجری سبزه‌ها جمله درین سبزی تو محو شوند من چه گویم؟ که تری تو نماند به تری گرچه چون شیر و شکر با همه آمیخته‌یی هیچ عقلی نپذیرد زتو که زین نفری مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۲۸۷۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/5499