چو غنچه نکهت خود از صبا دریغ مدار ز آشنا سخن آشنا دریغ مدار شکستگان جهان را خوش است دل دادن دل شکسته ز زلف دوتا دریغ مدار مکن مضایقه باآن نگار در کف خون ز دست وپای بلورین حنا دریغ مدار به شکر این که ترا خون چو نافه مشک شده است نفس ز سینه مجروح ما دریغ مدار ز رهروی که به دنبال کاروان ماند نوای خویش چو بانگ درا دریغ مدار ز تلخکام، شکر بازداشتن ستم است ز هیچ تلخ زبانی دعا دریغ مدار درین بساط کمالی چو عیب پوشی نیست ز دوستان لباسی، قبا دریغ مدار ز تنگدستی اگر خرده ای نیفشانی گشاده رویی خود از گدا دریغ مدار مباش کم ز نی خشک در جوانمردی اگر شکر نفشانی، نوا دریغ مدار به میوه کام جهان چون نمی کنی شیرین چو سرو سایه ز هر بینوا دریغ مدار زکات راستی از کجروان مگردان راه ز هیچ کور درین ره عصا دریغ مدار شود حلاوت شکر دو مغز از بادام شکر ز طوطی شیرین نوا دریغ مدار یکی هزار شود قطره چون به بحر رسد ز صاحبان نظر توتیا دریغ مدار درین ریاض چو ابر بهار شو صائب ز خار قوت نشو و نما دریغ مدار صائب تبریزی : دیوان اشعار : غزلیات : غزل شمارهٔ ۴۶۸۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/56880