ببست خواب مرا جادوانه دلداری به زیر سنگ نهان کرد و در بن غاری به خواب هم نتوان دید خواب چشم مرا چو مرده‌یی که درافتاد در نمکساری کجاست خواب و کجا چشم؟ و کو قرار دلی؟ کجا گذارد این فتنه، صبر صباری؟ اگر چه کوه بود، عقل همچو که بپرد ببین چه صرصر باهیبت است این، باری مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۳۱۰۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/5724