صد دل و صد جان به دمی دادمی وز جهت دادن جان شادمی ور تن من خاک بدی این نفس جمله گل و عشق و هوس زادمی از جهت کشت غمش آبمی وز جهت خرمن او بادمی گر ندمیدی غم او در دلم چون دگران‌ بی‌دم و فریادمی گر نبدی غیرت شیرین من فخر دو صد خسرو و فرهادمی گر نشکستی دل دربان راز قفل جهان را همه بگشادمی ور همدانم نشدی پای گیر همره آن طرفهٔ بغدادمی بس که همه سهو و فراموشی‌ام گر نبدی یاد تو من یادمی بس که برد سرو پی این زبان حسره که من سوسن آزادمی مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۳۱۷۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/5798