وقتت خوش ای حبیبی، بشنو به حق یاری ارحم حنین قلبی لا تسع فی ضراری دل را مکن چو خاره، مگزین ز ما کناره یا منیة الفواد، دار ولا تمار ساقی خاص روحی، در ده می صبوحی اللیل قد تولیٰ و البدر فی التواری ای برده هوش ما را، یار آر دوش ما را اسقیتنا کؤسا صرفا علی الخمار مار را خراب کردی، غرق شراب کردی حتیٰ بدا و افشا، ما کان فی سراری سلطان خیل مایی، لیلی لیل مایی یا لذة اللیالی، یا بهجة النهار ای سر طور سینا وی نور چشم بینا انت الکبیر فینا، فارحم علی ااصغار هین نوبت جنون شد، مستی ما فزون شد یا مسکرالعقول، یا هادم الوقار شاه سخن ور آمد، موج سخن درآمد نحن الصدا نصدی، والله خیر قاری مولوی : دیوان شمس : غزلیات : غزل شمارهٔ ۳۱۹۴ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/5818