دل را به تمنّا ز تو دیدار و دگر هیچ قانع بتماشاست ز گلزار و دگر هیچ دارم ز تو امید که از بعد وفاتم آئی بمزارم همه یک بار و دگر هیچ بس ناوک دلدوز تو آمد بمن ای گل خواهد دمد از تربت من خار و دگر هیچ ای مرغ چگویم که بگوئیش غرض فهم حسرت زده بنشین لب دیوار و دگر هیچ در لوح وجود از همه نقشی که نگارند بینم الف قامت دلدار و دگر هیچ بلبل بچمن خوش دل و قمری بسر سرو در هر دو جهان ما و غم یار و دگر هیچ بیجاست مداوای طبیبان بچشانم یک شربت از آن لعل شکر بار و دگر هیچ مهر تو کجا وین دل چون ذره به تمثیل تو یوسف و ما زال خریدار و دگر هیچ پندی شنو از بنده و بر خور ز خداوند هرگز دلی از خویش میازار و دگر هیچ گر هست هوایت که خوری آب حیاتی بر باد ده این پردهٔ پندار و دگر هیچ اسرار اگر محرم اسرار نهانی در کون و مکان یار ببین یار و دگر هیچ ملا هادی سبزواری : غزلیات : غزلیات : غزل شماره ۶۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/605066