هذ اغزال هلال السمآء مضناکی غد الغزالة فی العشق من حیاراکی ز شوق روی تو گردید گل گریبان چاک شقیق احمر ذوالکی بعض قتلاکی ز آهوان نه همین صید اهل دل کردی سلبت مهجة اهل التقی و لثنا کی امام شهر بمحراب خود بخود گویاست بحاجبیک بان صار بعض صرعاکی همین نه ماه گرفت از فروغ مهر رخت ذکاء یقتبس النور من محیاکی ز تار زلف دو تا گر مرا شب تاری است صباحی اسفر لیلای من ثنایاکی ز دیده خون رودم محرم دو دیده رود فدع یودع یا دمع طرفی الباکی صبا ز دیدهٔ دل گویمت چسان هیهات وهل اعبر یالروح عنک حاشاکی گل مراد برآید مرا توچون ببر آئی اشم نکهته و رد التثم فآکی اگرچه ورد زبان ورد سوسن و سمن است فانت قصد ضمیری و کل اسماکی ز بخت بد چو به بیداریم از او محروم فلیت عند رقادی سمحت رؤیاکی ز دوست چشم امید این بود که دید اسرار سمعت فیه اقاویل کل افاکی ملا هادی سبزواری : غزلیات : غزل شماره ۱۶۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/605162