ما به جان درمانده و دل سوی ما می خواندش وه که این بر خود نبخشوده کجا می خواندش؟ تا هوس بد زیستن، دل را همی گفتم مخوان چون ز جان برخاستم بگذار تا می خواندش چون ستاده بهر رفتن دین و دل بیگانه خواه غیرتی هم نیست کز دست صبا می خواندش خیز، ای ابرو ببر زین دیده آبی و بشوی پای آن سرو و بگو آنگه که ما می خواندش مردمان را زو بلای دل، مرا تشویش جان من قیامت خوانم و خلقی بلا می خواندش چشم او در جادویی تا خلق دیوانه شوند خلق دیوانه شده هر دم دعا می خواندش خوانمش در جان و گوید خانه من نیست این با چنین بیگانگی دل آشنا می خواندش ما و مردن بر درش، مشتاق را با آن چه کار؟ کو همی راند ز پیش خویش یا می خواندش راست می گویند، باشد کور عاشق، زانکه نیست خاک پایش، چشم خسرو توتیا می خواندش امیرخسرو دهلوی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۱۵۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/61739