دوش به ایام رفته در نگرستم در نگرستم به مرگ عمر و گرستم همچو زنی شوی مرده بر تلف عمر تلخ گرستم،چو تلخ در نگرستم بیهده تا کی ز مرگ عمر کنم یاد گرنه چو ابناء دهر مرده پرستم پای توان بر بساط غم زد و خوش بود ساخته گر نیست هیچ کار ز دستم آمده گر یاوه شد،نیامده برجاست غم چه خورم بهر نیست گشته،چو هستم پژمان بختیاری : دیوان اشعار : تاسف گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/623509