عمر بی روی یار چون باشد بوستان بی بهار چون باشد عشق با من چه می کند دانی آتش و مرغزار چون باشد چند گویی که باغمش چونی ملخ و کشتزار چون باشد بار بر سر گرفته ره درپیش رفته در پای خار چون باشد من پیاده کمند در گردن هم ره من سوار چون باشد عالمی در وصال و من محروم عید و من روزه دار چون باشد درچنین کار دورم از دل و صبر هیچ دانی که کار من چون باشد شتری زیر بار در صحرا بگسلد ازقطار چون باشد خود تو دانی که سیف فرغانی دور از روی یار چون باشد سیف فرغانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۸۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/63025