مرا به قبله ی روی خود آشنایی بخش زهر چه غیر تو باشد مرا جدایی بخش هوای عشق تو بر سر زد این هوایی را هوای های هویّت بدین هوایی بخش ز ظلمت شب یلدای زلف خویش مرا به نور طلعت رخشنده روشنایی بخش اگر مراد تو حاصل به بی نوایی ماست ز گنج فقر مرا گنج بی نوایی بخش متاع کاسد ابن حسام کان سخن است به آب تربیتش رونق روایی بخش ابن حسام خوسفی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۰۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/64691