چو زلف خود فرو مگذار کارم که چون زلفت پریشان روزگارم به یاد لعل شیرینت چو فرهاد بتلخی روزگاری می گذارم بجز نقش رخت نیکو نیاید ز هر نقشی که نیکو می نگارم نیارم بر زبان اورد نامت که گر یارم بشب خفتن نیارم درازی شب هجران ز من پرس که شب تا روز اختر می شمارم بسوزد مشعل تابنده ماه گر از سوز درون آهی برآرم ز تاب هجر زلفت چون بنفشه سر از زانوی حسرت بر نیارم بیا ساقی ز چشم نیمه مستم قدح پر کن که در عین خمارم نمی یابم ز گلزار تو بویی ز غمزه می زنی بر دیده خارم رخ ابن حسام و خاک راهت که در راهت جز این رویی ندارم مرا استاد عشقت نکته دان کرد که رحمت باد بر آموزگارم ابن حسام خوسفی : غزلیات : غزل شمارهٔ ۱۳۹ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/64728