تو در آ خانه کیا کیست دگر خانه ی توست من کی ام هیچ بجز تو همه بیگانه ی توست گر چه پروانه صفت مولع شمعیم همه سوختن کار خلیل است که پروانه ی توست نفس و ارکان طبیعت به محل مجبورند عقل خود شاهد حال است که دیوانه ی توست من آشفته نی ام محرم اسرار رجال هر که بیرون ندهد راز تو مردانه ی توست دانه از پنبه ی حلاج جدا میکردم پود و تارش همه آن است که در شانه ی توست کشت زاریست جهان آب و زمینش همسان حق و باطل همه از ریختن دانه ی توست ما نداریم دگر با دگری پیمانی خود نزاریِّ گدا مست ز پیمانه ی توست حکیم نزاری : غزلیات : شمارهٔ ۲۰۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/70430