بیار باده به من ده که توبه بشکستم اگرچه من ز الستِ ازل چنین مستم ز بامِ گنبد نه تشت آسمانِ غرور فرو فتادم و تاسِ وجود بشکستم کلاهِ تقیه و دستارِ زاهدی از سر فرو نهادم و زنّار بر میان بستم شراب و شاهد و آوازِ چنگ و من راغب صلایِ نوش برآمد به طبع بنشستم گوشِ من برسد ترجمانِ باد صبا نه حرفِ پیر که از خانقه برون جستم حسود اگر چه خراباتی ام نام نهاد ز ننگِ محتسب غلتبوس وارستم ز توبه توبه کنم چون درین روش که منم به توبه کردنِ کلّی نمی دهد دستم اگر تمامتِ خلقِ جهان ز من ببرند چه باک دارم از آن چون به دوست پیوستم غمِ بروتِ نزاری نمی خورم نه مگر که در جهان غم ریشِ کسی دگر هستم حکیم نزاری : غزلیات : شمارهٔ ۸۰۶ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/71040