باز دیدی که ابر تر دامن؟ باغ را کرد پر گهر دامن گل ز بهر نثار بر چیدن پیرهن کرد سر بسر دامن غنچه ی تنگ چشم را گر چه هست پر خرده های زر دامن از گدایی چو قرص خور بیند باز گیرد ز یک دگر دامن سرو آزاد بین چو چالاکان در زده چست در کمر دامن پای در آب می نهد زیرا کرد از ساق ز استر دامن گر چه ار خار خیمه ی گل را میخها کوفتند بر دامن روی نگشاده رخت می بندد درچده از پی سفر دامن وانک وانک چنار پنجه کشید کش بگیرد به رهگذر دامن کف برآورده پای در زنجیر آب دیوانه شکل تر دامن وانک اندر قفای دیوانه کوه کردست سنگ در دامن کمال‌الدین اسماعیل : غزلیات : شمارهٔ ۱۳۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/71699