چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد از شاخ بهر باد فرو می افتد ز آغاز و سرانجام همی اندیشد وز آمد و شد خنده برو می افتد کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات : شمارهٔ ۲۱۸ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/71955