گل در مه روزه همچنان می خندد گویی که بطنز بر جهان می خندد می روشن و نو بهار و مردم هشیار گل را عجب آمدست از آن می خندد کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات : شمارهٔ ۲۲۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/71964