کَنم به ناخن حسرت، بدن من درویش بدین وسیله مگر ناخنی زنم در خویش ز ننگ شیخ و برهمن، چرا نظربازان به هم چو تیر نیایند راست در یک کیش؟ نیَم ملول ز تقدیم مدعی، چه عجب ز صبح صادق اگر صبح کاذب افتد پیش ازین چه سود کزین پیش فیض بخشی بود چه بهره یابد از انعام رفتگان درویش؟ قدسی مشهدی : غزلیات : شمارهٔ ۳۱۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/74347