چون به سوی تو گشایم در کاشانه چشم خانه چین شود از روی توام خانه چشم بس که بر خاک درت چشم شهیدان شد فرش ز آستانت مژه روید چو در خانه چشم میل دل سوی می و ساغر عشرت کشدش هرکه خونابه نپیموده ز پیمانه چشم به تماشای جمال تو مرا جایی نیست دل فروگیرتر از گوشه کاشانه چشم قدسی مشهدی : غزلیات : شمارهٔ ۳۶۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/74397