آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا از بس که به خدمت ایستادم پیشش رفتار چو سرو شد فراموش مرا قدسی مشهدی : رباعیات : شمارهٔ ۱۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/74552