من آن بهتر که باشم رند و عامی که نیکو نیست عشق و نیکنامی نوشتند از ازل بر سر چو جامم کران لب باشدم بس تلخکامی بدان ساعد بغین شد لاف سیمم که آن از سادگی بودست و خامی مه نو ز ابرویش خود را فزون دید همین باشد نشان نا تمامی کمال این پنج بیت آن پنج گنج است که ماند از تو چوآنها از نظامی کمال خجندی : غزلیات : شمارهٔ ۱۰۶۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/77581