مباد دل ز هوای تو یک زمان خالی که اعتبار ندارد تنی ز جان خالی همای عشق تورا هست آشیان دل من مباد سایه آن مرغ از آشیان خالی دران جهان نبود مایه هیچ جانی را که زاشتیاق تو باشد درین جهان خالی ز غیرتی که مرا بر سگان کوی تو هست کنم همیشه زمینش ز استخوان خالی بقای روی تو بادا که عالم افروزست اگر شود زهه و مهر آسمان خالی به هیچ دل زبانم حلاوتی نرسد گر از حدیث تو باشد دمی زبان خالی کدام فایده باشد همام را ز زبان چو باشد از سخن یار مهربان خالی همام تبریزی : غزلیات : شمارهٔ ۲۰۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/77801