طایفه‌ی نخچیر در وادی خوش بودشان از شیر دایم کش‌ مکش بس که آن شیر از کمین می در ربود آن چرا بر جمله ناخوش گشته بود حیله کردند، آمدند ایشان به شیر کز وظیفه ما تو را داریم سیر بعد ازین اندر پی صیدی میا تا نگردد تلخ بر ما این گیا مولوی : مثنوی معنوی : دفتر اول : بخش ۴۲ - بیان توکل و ترک جهد گفتن نخچیران بشیر گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/7934