عمری که بی تو ای مه نوشاد میرود سر داده خرمنی است که بر باد میرود دور از کنار یار ز دریای چشم من رودیست دجلۀ که به بغداد میرود شیرین بکام جوئی و پرویز در نشاط غافل ز خون که از دل فرهاد میرود جز من بهر که مینگری در حضور تو افسرده خاطرآمد و دلشاد میرود مستانه میخرامد و دل از پیش دوان آهو نگر که از پی صیاد میرود خلقی بدام بسته و خود همچو سروناز بنگر چگونه سر خوش و آزاد میرود نیر تبریزی : غزلیات : شمارهٔ ۸۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/84457