تیری کز آن دو غمزه پرفن برون جهد تنها نه از دلم که ز آهن برون جهد هر ساعتی به موج دگرگون در اوفتم از سیل دیده ام که ز دامن برون جهد زین سان که در شکنجه هجران در افتاده ام بیم است جان خسته که از تن برون جهد هر صبح و شام کلّه ببندد بر آسمان این دود آه من که ز روزن برون جهد گفتم حدیثی از دهن خویشتن بگوی گفت این سخن کی از دهن من برون جهد صبح است و مهر دم زده زین صحن دودناک مانند شعله که ز [روزن] گلخن برون جهد جان پرورد نسیم که از زلف او وزد چون باد صبحدم که ز گلشن برون جهد ساقی بگو به بلبل تا برکشد نوا باشد که زاغ غم ز نشیمن برون جهد زان سان گداخته ست ز هجران او جلال کز لاغری ز چشمه سوزان برون جهد جلال عضد : دیوان اشعار : غزلیّات : شمارهٔ ۱۲۳ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/85449