دلی که عشق حقیقی کند سرافرازش سزد که باز نگوید به هیچ کس رازش دلا دو دیده بدوز و به غیر شه منگر اگر ز غیرت او واقفی و از نازش اگر سواره عشقی و طالب معراج براق برق روش یافتی همی تازش مدار در قفس فرشی آنچنان مرغی که برتر است ز عرش مجید پروازش چو عشق ساقی مجلس شود کدام خرد شود خلاص ز صهبای عقل پروازش رسید دوش به گوشم به عالم معنی که هر چه بند طریق تو شد براندازش حسین حال دل خود به کس نگفت ولیک سرشک لعل و رخ زرد گشت غمازش حسین خوارزمی : دیوان اشعار : غزلیات، قصاید و قطعات : شمارهٔ ۱۲۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/86725