دو دیده بر سر راه امید می دارم که کی بود که رسد قاصدی ز دلدارم کراست زهره که آرد ز یار من خبری و یا ز من ببرد خدمتی سوی یارم چگونه نامه نویسم به خدمت تو که من ز بیم مدعیان دم زدن نمی آرم ز خون دیده شود روی زرد من گلگون شب فراق چو از روز وصل یاد آرم اگر کشند مرا دشمنان به جور و جفا من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم چه کردم ای صنم بی وفا چه دیدستی ز من که رفتی و ماندی بزاری زارم حسین خوارزمی : دیوان اشعار : غزلیات، قصاید و قطعات : شمارهٔ ۱۵۰ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/86753