اسم شریفش علی بن جعفر و دویست سال بعد از زمان سلطان العارفین ابایزید ظهور نموده و گویند سلطان از ظهور وی خبر داده و آن خبر مطابق واقع افتاده. هم گفته‌اند که روحانیت سلطان او را تربیت کرده و در گلشن معنی، نهال وجود او را پرورده، اما به حسب ظاهر اجازه و تربیت از شیخ ابوالعباس قصاب آملی یافته. بأَیّ حال، بزرگوار شیخی بوده، کرامات بسیار از او بروز نموده که در نفحات و سایر کتب مسطور است و در سنهٔ خمس و عشرون و اربع مائة وفات یافت. مزارش در خرقان بسطام است. این چند رباعی از افکار آن جناب تیمّناً در این کتاب ثبت شد. رباعیات: آندوست که دیدنش بیاراید چشم بی دیدنش از گریه نیاساید چشم ما را ز برای دیدنش باید چشم گر دوست نبیند به چه کار آید چشم ٭٭٭ اسرار از ل را نه تو دانی و نه من این حرف معما نه تو خوانی و نه من هست از پس پرده گفتگوی من و تو چون پرده بیفتد نه تو مانی و نه من گویند که جناب شیخ را پسری نورسیده بود و در روز عید اضحی کشته شد. جناب شیخ پس از استحضار، این رباعی را درمناجات گفته رحمة اللّه علیه: حاشا که من از حکم تو افغان کنمی با خود نفسی خلاف فرمان کنمی صد قرّة عین دیگرم بایستی تا روز چنین بهر تو قربان کنمی رضاقلی خان هدایت : تذکرهٔ ریاض العارفین : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین : بخش ۱۰ - ابوالحسن خرقانی قُدِّسَ سِرُّه گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/88119