آن جناب به شاه ضیاءالدین مشهور بوده. در زمان شاه خدابنده در اصفهان وزارت نموده. به صحبت اهل حال و تربیت ارباب کمال جد و جهد بلیغ داشته. در خصایل ستوده و فضایل محموده، لوای شهرت افراشته. امیری صاحب کمالات و فقیری جامع حالات بوده و بعضی از مدارج سلوک را طی نموده. در سنهٔ ۹۸۸ مقتول گردید و به جنت خرامید. از اوست: رباعی عشقی خواهم قرین رخسارهٔ زرد یاری خواهم هلاک سازندهٔ مرد با صد غم و درد تا کند آنم جفت وز هستی خویش تا کند اینم فرد رضاقلی خان هدایت : تذکرهٔ ریاض العارفین : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین : بخش ۹۴ - ضیای کرمانی گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/88203