و هو زبدة الفضلاء و العلما قاضی میر حسین میبدی. از اعاظم محققین و اماجد مدققین. حکیمی است بی نظیر و سالکی است صافی ضمیر. در فنون علوم مشهور و معروف. عربیاً و فارسیاً تصانیف مفیده دارد. مانند: شرح هدایه و شرح کافیه و طوالع و شمسیه و شرح دیوان ولایت توأمان حضرت امیرالمؤمنین. گاهی شعر می‌گفته. وفاتش در سنهٔ ۹۱۰. از اوست: رباعی دانا که به رای دوستان در کار است پیوسته ز شاخِ عمر برخوردار است هرچند ترا دولت و نصرت یار است صد دوست کم است و دشمنی بسیار است آن دل که تو دیدیش ز غم خون شد و رفت وز دیدهٔ خون گرفته بیرون شد و رفت روزی به هوایِ عشق سیری می‌کرد لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت رضاقلی خان هدایت : تذکرهٔ ریاض العارفین : روضهٔ دوم در ذکر فضلا و محقّقین حکما : بخش ۲۳ - حسین یزدی نَوَّرَ اللّهُ رَوْحَهُ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/88306