اسمش شمس الدین عبداللّه. از علوم عقلی و نقلی آگاه بود. خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی و شیخ علی کلا و قوام الدین ابواسحق از تلامذهٔ او، و در خدمتش اکتساب علوم نموده‌اند. سلطان محمد مظفر به وی ارادت داشته. غرض، از اکابر فضلا و حکماست. وفاتش در سنهٔ ۷۷۲ اتفاق افتاد. این رباعی تبرّکاً از او نوشته می‌شود: در دولت و محنت جهان هست زوال دُرّ صاف تو گر دُرد در افکنده منال خوش باش و زمان به کام یاران گذران زیرا که نماند این جهان بر یک حال رضاقلی خان هدایت : تذکرهٔ ریاض العارفین : روضهٔ دوم در ذکر فضلا و محقّقین حکما : بخش ۵۲ - شمس شیرازی گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/88335