نامش ضیاءالدّین و چون سلسله نسبش به حضرت سلمان فارسی- رضی اللّه عنه- می‌رسد، بدین مناسبت فارسی تخلص کرده. فاضلی بلندپایه و حکیمی گرانمایه است. شرحی بر محصول فخرالدّین رازی نوشته. معاصر سلطان محمد ایلدگز بوده و امورات شرعیه بخارا را رتق و فتق می‌نموده. در سنهٔ ۶۲۲ در هرات وفات یافت. این ابیات از اوست: روز ندانم چگونه شب کند آن کس کز تو امید شب وصال ندارد گفتا بهای بوس من آمدهزار جان این هم ز لطف اوست که چندین بها نکرد آتشین باد مرا بستر اگر بی یادت می‌نهم هیچ شب از عشق تو سر بر بالین گفتی ز درد من نگرستی و برحقی فرق است از فشاندن خون تا گریستن رضاقلی خان هدایت : تذکرهٔ ریاض العارفین : روضهٔ دوم در ذکر فضلا و محقّقین حکما : بخش ۷۱ - فارسی خجندی گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/88354