گفت با درویش روزی یک خسی
که تورا اینجا نمیداند کسی
گفت او گر مینداند عامیام
خویش را من نیک میدانم کیام
وای اگر برعکس بودی درد و ریش
او بدی بینای من من کور خویش
احمقم گیر احمقم من نیکبخت
بخت بهتر از لجاج و روی سخت
این سخن بر وفق ظنت میجهد
ورنه بختم داد عقلم هم دهد
مولوی : مثنوی معنوی : دفتر ششم : بخش ۱۲۳ - مثل
گوهرین (گنجینه های مکتوب)
https://gowharin.ir
https://gowharin.ir/gowhar/8847