گفت با درویش روزی یک خسی که تورا این‌جا نمی‌داند کسی گفت او گر می‌نداند عامی‌ام خویش را من نیک می‌دانم کی‌ام وای اگر برعکس بودی درد و ریش او بدی بینای من من کور خویش احمقم گیر احمقم من نیک‌بخت بخت بهتر از لجاج و روی سخت این سخن بر وفق ظنت می‌جهد ورنه بختم داد عقلم هم دهد مولوی : مثنوی معنوی : دفتر ششم : بخش ۱۲۳ - مثل گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/8847