بسویت می کشد دل هر زمانم ز جان من چه خواهد دل ندانم بدان شادم که از دست غم تو نباشد در جهان یکدم امانم دلم بردی و رفتی و نگفتی که من بی جان و دل کی زنده مانم ز جور عشق او صبر و خرد را مدارای دل طمع دیگر ز جانم چو دیدم پرتو خورشید رویش بسان ذره شیدای جهانم برو ناصح مده پندم ز عشقش نگر من عاشق و رسوا چه سانم اسیری وصف حسن نوربخشش چگویم چونکه ناید در بیانم اسیری لاهیجی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۳۸۲ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/91212