و از آداب مرید آن بود که صدر نجوید و خویشتن را شاگرد و مرید نطلبد که مرید چون مراد گردد پیش از فرو مردن بشریّت او و زایل شدن آفت ازو، او محجوب بود از حقیقت، و از اشارت و تعلیم او هیچکس را فایده نباشد. ابوعلی عثمانی : برگردان رسالهٔ قشیریه : باب ۵۳ تا آخر : بخش ۱۹ - فصل گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/91851