آمد بهار و وقت نشاطست می بیار می مایه نشاط بود خاصه در بهار طبع هوا چو میل سوی اعتدال کرد یک وزن شد دو کفه میزان روزگار هم بوی عود یافت ز خاک چمن صبا هم آب صندل است روان سوی جویبار چون گل شکفت باده گلگون ز کف منه کز خاک تو نه دیر که خواهد دمید خار در کش چو خارپشت ز نا جنس خویش سر می نوش تا شوی چو کشف در کلوخ زار می نوش اگر چه شرع برین طعن میکند کاین یک مضرتش بود و منفعت هزار می نوش و نا امید ز غفران حق مباش کافزون ز جرم بنده بود عفو کردگار ابن یمین بکوش که هنگام کار تست جائی همی روی که درو نیست هیچکار ابن یمین فَرومَدی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۱۵۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/92679