تا من زبان چو بلبل خوشگو گشوده ام گلزار فضل را بصد الحان ستوده ام در کسب هر هنر که ز مردی و مردمیست کوشیده ام چو منقلب آن شنوده ام هر نیمشب بآه دل سوزناک خویش زنگ هوا ز آینه دل زدوده ام از بهر رنگ و بوی چو زلف سمنبران آشفته روزگار و پریشان نبوده ام وقت جدال در خم چوکان آسمان گوی هنر ز جمله اقران ربوده ام در باغ فضل ز آتش طبع چو آب خویش همچون خلیل سنبل و ریحان نموده ام داند خرد که پایه تخت سخنوری بر اوج تاج تارک کیوان بسوده ام داماد نو عروس سخن بوده ام و لیک رخسار او بناخن حرمان شخوده ام ابن یمین مکار بجز تخم نیک از آنک من آنچه کشته ام بر از آنسان دروده ام ابن یمین فَرومَدی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۲۰۵ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/92733