ایصاحبی که همت بی منتهای تو آئین جود می ندهد یکزمان ز دست بگشاد کار خلق جهان کلک لاغرت ز آندم که بر مصالح خلقان میان ببست رأی منیرت آب رخ آفتاب ریخت دست و دل تو رونق دریا و کان شکست معلوم تست ز آنکه ز دستان بهمنی بیچاره چاکر تو چو دستان بجان بجست باران چو تیر گشت روان از گشاد ابر ز آندم که مهر تیغ زن اندر کمان نشست هر کس که داشت مهر تواش پشت گرمئی از باد سرد حادثه ها جاودان برست تابنده را ز زحمت باران دهی خلاص بارانی لطیف بدو بخش از آنکه هست ابن یمین فَرومَدی : دیوان اشعار : قطعات : شمارهٔ ٧١ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/92924