سر افاضل عالم امام عبدالحی ز هی بخامه گهر پاشتر ز ابر مطیر ز اهل فضل توئی آنکه در مراتب شعر رسیده ئی بکمال و گذشته ئی ز اثیر توئی که خامه زر پیکرت بغواصی میان ببست و برآورد در ز لجه قیر سپهر اگر چه هزاران هزار دیده گشاد بجز بدیده احوال ترا ندید نظیر ز غیرت سخن خوشترت ز شیر و شکر شود گداخته حاسد چو شکر اندر شیر هنرورا بادای حقوق و مدحت تو ضمیر ابن یمین گر همی کند تقصیر به بیش ازین نرسد خاطر مشوش او تو از بزرگی خود در گذار و خورده مگیر ابن یمین فَرومَدی : دیوان اشعار : قطعات : شمارهٔ ۴٢٩ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/93282