منم آنکس که در اشعار عذبم نیابد هیچ طاعن جای طعنی اگر ممدوح یابم مدح گویم سزای آفرین از لفظ و معنی همانا داستان باستانست که وقتی حاتمی بودست و معنی درین ایام باری این بزرگان نیند الا سزای طعن و لعنی فلک را دوش میگفتم که ما را بجز آسایشی از تو طمع نی فلک چون اینسخن بشنید گفتا برو ابن یمین خب باش یعنی ابن یمین فَرومَدی : دیوان اشعار : قطعات : شمارهٔ ٨٧٠ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/93723