ای جوادی که بتو بحر و سحاب ننویسند بجز بنده خطاب آن کریمی تو که از غایت جود از ستاننده ترا بیش شتاب هر سؤالی که ز تو شاید کرد داد آنرا کف را د تو جواب زیر دست تو قدر همچو عنان زیر پای تو فلک همچو رکاب شکر تشریف نخواهم گفتن عقل داند که همین است صواب شکر خورشید که گفته است ز نور منت قطره که دارد زسحاب بعد از این هر چه برومند شود بردرخت سخنم از هر باب باشد از دولت تو زانکه نهال تو نشاندستی و دادستی آب جاودان در شرف و جاه بزی وز فلک کام دل خویش بیاب حشمت و جاه تو برتر زقیاس مدت عمر تو افزون ز سحاب جمال‌الدین عبدالرزاق : دیوان اشعار : قصاید : شمارهٔ ۱۲ - قصیده گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/94531