هرچه موی سپید بینی تو دست در دامن بهانه زنی برکنی گوئی این زسودا بود من ندانم کرا همی شکنی پنبه زاری شد آن بناگوشت پنبه از گوش کی برون فکنی بیش ازین خار خویشتن ننهند پیرگشتی بروچه ریش کنی جمال‌الدین عبدالرزاق : دیوان اشعار : مقطعات : شمارهٔ ۱۳۵ - موی سپید گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/94808