من پر کاه و غم عشق همسنگ کوه گران شد در زیر این بار اندوه و ایدل مگر میتوان شد چون تیر با استقامت از قوس من بست قامت بی قامت آن قیامت قد چو تیرم کمان شد چون زعفران بود و چون نی از چشم چون ارغوانم رخسار من ارغوانی بالای من ارغوان شد تا شد غمش هاله دل بر مه رسد ناله دل دل رفت و دنباله دل جانم بحسرت روان شد بی گوهر و بی عقیقش در آب و در آتشم من اشکم چو باران نیسان آهم چو برق یمان شد ره بردم از دل بکویش دل بستم از جان بمویش عشق من و حسن رویش افسانه و داستان شد در بند زلفی و خالی گشتم چو موئی و نالی گر بدر من شد هلالی زانماه لاغر میان شد ما را دلی بود و جانی در بند آن آفت جان جان پای بند و پریشان دل دستگیر و نوان شد در کار خود محو و ماتم اعجوبه نادراتم عقلم بطفلی چنو پیر عشقم بپیری جوان شد در کویم آنماه سر مست آمد سر زلف بر دست بنشاند و بنشست و برخاست گفتی که آخر زمان شد از دیده و دامنم زاد طوفان نوح از غم عشق هر دامنم همچو دریا هر دیده ام ناودان شد ایدل غم عشق دیدی جان دادی و غم خریدی کفر و گل وجهل وجسمت دین ودل و عقل وجان شد بی پا و بی سر چو گو باش یا پای تا سر چو گردن کان مه بمیدان دلها با تیغ و با صولجان شد دل مرغ نارسته پر بود پر داد و پرواز عشقش سیمرغ قاف حقیقت طاوس باغ جنان شد این طفل بی درک و دانش در مکتب پیر تعلیم شاگردی درس غم کرد صاحبدل و نکته دان شد کرد آنکه از مسلک سر سیر صفای مجرد استاد ارشاد جبریل شاگرد پیر مغان شد صفای اصفهانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/95169