ما پای در گل از دل دیوانه ی خودیم ما غرق خون زچشم سیه خانه ی خودیم گلخن نمود بر سرما اشک ما خراب پیوسته خود خراب کن خانه ی خودیم خون جگر خوریم و نگیریم می ز کس یعنی همیشه مست زپیمانه خودیم عمری گذشت و شکوه زلفش نشد تمام در حیرت از درازی افسانه خودیم عاشق تو را که بیند از آشنایی یست ما ای حسن به هرزه نه بیگانه خودیم ابوالحسن فراهانی : دیوان اشعار : غزلیات : شمارهٔ ۴۱ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/96136