از بس که زالفت خسان خون خوردم تنهایی را چو یاد کردم مردم تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم با خود بختی سیه تر از شب بردم ابوالحسن فراهانی : دیوان اشعار : رباعیات : شمارهٔ ۱۱۷ گوهرین (گنجینه های مکتوب) https://gowharin.ir https://gowharin.ir/gowhar/96380